Weer thuis

De 6 maanden opname die ons beloofd waren, zijn uiteindelijk opgelopen naar 11 maanden plus 2 maanden dagbehandeling op dezelfde groep erachteraan. Ik kan je zeggen dat een jaar dan lang is. Tussentijds is er nog gesproken over een overplaatsing naar een andere instelling voor langdurige opname. Na 6 maanden bleek namelijk dat mijn zoon wel leerbaar is in zijn gedrag, maar dat het veel tijd in beslag zou nemen. Meer dan de 6 maanden die ervoor ingepland waren. Een verlenging met 3 maanden zou volgens de behandelaars nog niet het gewenste eindresultaat opleveren. Na een pittig gesprek, waarin ik zeer duidelijk heb weten te maken dat ik bereid was om keihard te werken en niet akkoord zou gaan met een overplaatsing is goddank een uitzondering op de regel gemaakt. Mijn zoon kon vooralsnog langer blijven en de doelstelling werd gewijzigd in "weer thuis wonen".
In de loop van de tijd werd mij steeds meer duidelijk dat het niet de gewoonte is dat kinderen na een opnameperiode weer naar huis gaan. De meesten worden doorgeplaatst naar een andere groep, een andere instelling of een pleeggezin. Dit zou mij niet gebeuren.
In de komende maanden zou ik de touwtjes weer in handen nemen, mijn gezag laten gelden, structuur aanbrengen en alles geven wat ik had om te zorgen dat mijn kleine grote man weer thuis kon wonen.
Klinkt een beetje als "de zweep erover"... en zo is het misschien ook wel. Want wat ik vooral geleerd heb in het afgelopen jaar is dat ik de touwtjes hier niet kan laten vieren, want waar ruimte is, wordt het ingenomen door mijn zoon. Mijn zwakke plekken weet hij feilloos te vinden en die zal ik dus voor hem moeten maskeren. Ik moest mij totaal anders gaan opstellen, hard zijn en niet meegaan in het drama dat mijn zoon zo goed kan maken. De zelfbeschadiging en doodwensen van mijn zoon bleken puur manipulatief. Niet iets wat je als ouder graag onder ogen wilt zien.... dat je bloedeigen kind je op die manier weet te manipuleren om zijn zin te krijgen. Niet dat hij dit bewust deed.... het was gewoon zijn manier, een manier die door zijn autisme nogal extreme vormen aan had genomen. Zich niet realiserend wat het voor iemand anders betekent, omdat zijn inlevingsvermogen nu eenmaal niet toereikend is.

Een andere IK dus... want eerlijkheidshalve ben ik niet zo hard en streng. Houd ik zelf totaal niet van structuur en dingen op een vast tijdstip en volgens vaste rituelen doen en ben ik een echte "people-pleaser".... ik vind het niet fijn als mensen (en zeker mijn eigen kind) mij niet aardig vinden.
Maar.... om hem weer thuis te krijgen, moest ik wel deze veranderingen doorzetten.

Strakke, duidelijke regels, een dagprogramma met vaste onderdelen, huisregels waaraan we ons beiden dienen te houden en zogenoemde "gezinsICO" waarin beschreven staat wat wij beiden van elkaar kunnen verwachten en wat we kunnen doen voor elkaar, wanneer we elkaars rode knoppen indrukken.
In de gang hebben we inmiddels een groot prikbord hangen. Dit is zijn "informatiecentrum". Hij kan erop terugvinden wat ik van hem verwacht en hoe zijn dag eruit zal zien. Hij heeft er baat bij en het geeft hem houvast....

De veranderingen in mijn houding ten opzichte van mijn zoon hebben in het begin een heleboel weerstand bij hem opgeleverd. Hij heeft wat af geklaagd over het feit dat zijn moeder zo "streng" was geworden. Maar uiteindelijk zag hij ook wel in dat het voor zijn eigen bestwil was en dat het alleen op deze manier weer mogelijk zou zijn dat hij weer thuis zou komen wonen.
In de periode dat hij opgenomen is geweest heeft hij heel wat kindjes zien komen en gaan .... en de meesten gingen niet naar huis.

Keihard hebben we ervoor gewerkt. Ontzettend veel complimenten ontvangen van de sociotherapeuten en de andere begeleiders. Wat een verandering heb ik teweeggebracht bij mezelf en mijn zoon. Ik ben er sterker en zelfverzekerder door geworden en daarnaast zie ik zo'n groei in de persoonlijkheid van mijn zoon. Hij weet uiteindelijk beter wat hij aan me heeft en waar hij aan toe is. Hij is rustiger en meer meegaand, maar ik blijf op mijn hoede.... en da's maar goed ook.

23 december 2016 is hij weer thuis komen wonen. Vlak voor de kerst, vlak voor zijn verjaardag. We hebben het gered. Het zal nog een altijd een zware klus blijven om hem overeind te houden (en daarbij zelf ook staande te blijven), maar dit hebben we dan maar mooi voor elkaar.