woensdag 10 februari 2016

Ongepast onderwijs

Lang heb ik gevochten. Geprobeerd om het tegen te houden. Mijn zoon is niet gek! Ik kan het allemaal zelf wel aan en oplossen. Hij heeft gewoon een hele moeilijke tijd achter de rug en tijd nodig om de boel te verwerken. Laten we wel wezen.... als jij in anderhalf jaar tijd je stiefvader kwijtraakt door een relatiebreuk, je biologische vader verliest doordat hij plotseling overlijdt, je met je moeder moet verhuizen, omdat de huur niet meer betaald kan worden, je net na de verhuizing te horen krijgt dat je opa ernstig ziek is en die na een gevecht van bijna een jaar uiteindelijk ook nog komt te overlijden.... Als je ondertussen gepest wordt op school, omdat je anders bent dan anderen, omdat je autisme hebt en de wereld toch al moeilijk kunt bevatten. Als je juf zegt dat het allemaal aan jou ligt en jij je maar aan moet passen, terwijl juist iemand met autisme dit niet kan.....

Uit pure onmacht heeft hij tijdens de pauze op school een touw om zijn nek gebonden en geschreeuwd tegen zijn klasgenoten dat ze er maar aan moesten trekken..... dan waren ze van hem af..... dan was het probleem opgelost.....
De oplossing van school was dat mijn zoon niet meer mocht overblijven.  De #pesters mochten wel op de overblijf blijven komen. Mijn zoon had zich immers buitensporig gedragen. Geheel tegen het #pestprotocol in werd dit besloten. Mijn zoon die zo gehecht is aan structuur en gebrand is op rechtvaardigheid kreeg de straf (hij mocht niet meer verblijven) en de pesters gingen vrijuit.

Vervolgens rees er vanuit een aantal ouders van klasgenoten de vraag of mijn zoon wel op deze school thuis hoorde. Hij had immers wel vaker woede uitbarstingen in de klas en een aantal kinderen had aangegeven bang voor mijn zoon te zijn. Volgens het #passendonderwijs is de bedoeling dat ook kinderen met #autisme op een reguliere school onderwijs kunnen volgen. Jaren lang had ik als moeder van mijn bijzondere zoon al gevraagd om extra hulp in te zetten voor mijn zoon. Er was wel een studybuddy voor hem aangeschaft, maar deze werd pas ingezet op momenten dat mijn zoon al overprikkeld was en hij deze "schuilplek" ging gebruiken om zichzelf te beschadigen...... volgens school werkte dit hulpmiddel dan ook niet..... Andere hulpmiddelen zijn nooit ingezet en een verdiepingslesje voor de leerkracht was klaarblijkelijk ook al te veel gevraagd. Mijn zoon had zich maar aan te passen.

Na het incident op het schoolplein (wat blijkbaar nodig was om de ernst van de gemoedstoestand van mijn zoon duidelijk te maken), is er groot overleg geweest met allerlei instanties om te bezien welke mogelijkheden er dan toch binnen de school waren. Een observatie vanuit een expertisebureau werd aangevraagd.
De pesterijen gingen ondertussen gewoon door. Het werd steeds lastiger om mijn zoon naar school te krijgen.  De ochtenden gingen nog wel, maar het thuis eten tussen de middag (waarvan wij de helft van de tijd al nodig hadden om heen en weer te fietsen), brak hem op. Dit ontaarde thuis en op school in explosief gedrag, waarbij hij regelmatig aangaf liever dood te willen. Op een avond heb ik zelfs de crisisdienst moeten bellen.... mijn zoon wilde daadwerkelijk een einde aan zijn leven maken.

De observator had al snel door dat deze school niet de juiste plek was voor mijn zoon en kwam met het aanbod om hem te plaatsen op een PI school. Omdat hij al in groep 8 zat, heb ik getwijfeld, maar uiteindelijk het aanbod toch aangenomen. Zo kon het immers ook niet langer. Hij kon een week later al beginnen. Deze school was op de hoogte van de problematiek van mijn zoon en zou hiermee ook om kunnen gaan. Ze hadden zelfs een apart kamertje.... de achterwacht genoemd, waar kinderen die een woede uitbarsting kregen op school konden afkoelen. Precies wat mijn zoon nodig had.  Na de eerste schooldag kwam hij dan ook enthousiast naar buiten..... hij had het prima naar zijn zin!

De eerste week was zwaar. Ik had niet anders verwacht dan dat het in het begin niet vlekkeloos zou verlopen. Het was een hele verandering voor mijn autistje.  Hij heeft 2x in de achterwacht gezeten en daarbij zichzelf beschadigd. Ik kreeg een uitnodiging van zijn juf om over het ontwikkelingsplan van mij  zoon te praten. Echter in plaats hiervan kreeg ik de mededeling dat hij vanaf de kerstvakantie niet meer welkom zou zijn op deze school. Zij konden niet handelen met kindjes die zichzelf beschadigen. Kindjes die agressief zijn naar de juffen en meesters.... ja dat zijn ze gewend, maar zelfbeschadiging, daar konden ze niets mee. Dat zij hiervan vooraf op de hoogte waren, werd voor het gemak weggewuifd..... men dacht dat dit met het pesten op zijn vorige school te maken had..... zij verklaarden zich handelingsverlegen en daar sta je dan als moeder. Als advies hadden zij dat ik hem maar moest op laten nemen in een psychiatrische inrichting voor kinderen. Alsof je dit zomaar even beslist en geregeld hebt.

Omdat het nog 2 weken was tot de kerstvakantie is mijn zoon toch de volgende dag naar school gegaan. Om 11 uur kreeg ik telefoon vanuit school.... zij hadden een ambulance gebeld voor mijn zoon.... of ik ook wilde komen of dat ze hem direct door konden sturen?
Mijn hart stond stil.... wat was er aan de hand? Had hij een zelfmoordpoging gedaan? Was het ernstig? Was hij in levensgevaar? 
Mijn zoon had zichzelf beschadigd.... zijn hand tot bloedens toe opengekrabt en gaf steeds aan dat hij dood wilde. Zij wilden hem doorsturen naar een crisisopvang..... Mijn reactie was dat hij nergens heen zou gaan zonder mij.... ik was onderweg.

Eenmaal gearriveerd heb ik gevraagd om een psychiater om mijn zoon te beoordelen, want niet ik en zeker niet een school waar hij nog geen 2 weken opzat kon mijns inziens de noodzaak voor een opname beoordelen.... Bij mijn aankomst was mijn zoon direct gekalmeerd..... de psychiater is niet gebeld en tegen de wil van de school in, mocht ik van het ambulancepersoneel mijn zoon mee naar huis nemen.

Naar deze school hoefde hij van mij niet meer terug.... het was toch bijna kerstvakantie en vanaf toen was hij #thuiszitter. In overleg met zijn behandelend psycholoog heb ik echter wel besloten hem te laten beoordelen door een psychiater om te bezien of een opname noodzakelijk was..... de noodzaak was er.... nu de plek nog

(wordt vervolgd onder kopje opname)