donderdag 9 januari 2014

Direct communiceren

Ik krijg vaak te horen van mensen dat ik zo streng ben voor mijn kind.
Ik ben niet streng... Ik ben direct en ik ben zo veel mogelijk consequent.
In de loop van de jaren heb ik namelijk ondervonden dat dat het beste werkt en gemerkt dat iets vriendelijk vragen zinloos is om iets van mijn kind gedaan te krijgen...
Een directe opdracht geven wel.... Iets beloven en vervolgens niet doen, werkt ook niet... Dus maak ik geen beloftes die ik niet waar kan maken. Een beloofde straf wordt altijd gegeven als dat nodig is en een beloofde beloning ook, wanneer dat verdiend wordt.

We hebben door de dag een strak schema, waarvan ik zo min mogelijk probeer af te wijken. De tijden voor opstaan en naar bed gaan staan vast. Wat er daartussen gebeurt .... min of meer ook.
Mijn kind is wel zover dat hij begrijpt dat een weekend een ander schema heeft dan een schooldag... De vakantieperiodes zijn moeilijker te plaatsen.
Wanneer ik van te voren weet dat een dag anders zal lopen dan hij gewend is, probeer ik dat van te voren aan te geven. Bespreken, uitleggen wat er anders is en wat er verwacht wordt. Timing is moeilijk daarin. Te ver van te voren, onthoudt hij niet... te kort van te voren geeft stress. Stress uit zich normaliter hier in huis met woede-aanvallen. Niet zomaar even een beetje boos.... soms wel een uur.... woest.... alles wat voor handen is gaat eraan.... het maakt niet uit wat het is.... en daarna.... huilen en spijt (maar dat is een hoofdstuk apart).

Goed... hoe duidelijk, hoe beter, hoe directer, hoe duidelijker.
Inmiddels heb ik door het lezen van boeken over Asperger begrepen dat dit de enige juiste aanpak is en een vorm van communicatie die begrepen wordt. Niet paaien en aardig doen. Niet vriendelijk verzoeken, maar opdrachten geven. Het lijkt heel simpel, maar voor een zeer sociaal ingesteld iemand als ik, is dat echt iets waar ik moeite voor moet doen en over na moet denken.

Ik zal een paar voorbeelden geven:
Wanneer je aan een "normaal" kind de vraag stelt "Zou je je kamer even op willen ruimen?"
Krijg je vermoedelijk bevestiging of weerstand, maar vervolgens gaat het wel gebeuren.

Wanneer ik mijn kind de vraag stel: "Zou je je kamer even op willen ruimen?", gaat dit als volgt:

"Ja hoor mam..." en daarna gaat hij onverstoord verder met waar hij op dat moment mee bezig is en blijft zijn kamer zoals ie is.

Hetvolgende gaat er namelijk mis in deze communicatie:
Ik vraag hem of hij iets wil doen.... Natuurlijk wil hij dat maar....
Ten eerste weet hij niet hoe. Hij heeft geen overzicht en geen idee waar hij moet beginnen met opruimen, dus laat hij het voor wat het is.
Vervolgens zeg ik er niet bij "wanneer" hij dat moet gaan doen.... Er zit totaal geen duidelijkheid over tijdsplanning in deze vraagstelling. Een sociaal begaafd iemand zou begrijpen dat het vriendelijk gevraagd wordt, maar eigenlijk een opdracht is die gegeven wordt. Voor iemand met Asperger is het gewoon een vraag waar je een antwoord op kunt geven, maar waaraan geen opdracht verbonden is.

Wanneer ik dus wil dat mijn zoon zijn kamer op gaat ruimen, gaat dat als volgt:
"Ik vind het nogal rommelig op je kamer.... ik wil dat je nu op gaat ruimen".
Vervolgens vertrekt mijn zoon naar zijn kamer en pakt iets op wat zijn aandacht trekt. Wanneer ik na 10 minuten ga kijken, is er nog steeds niets opgeruimd en is hij vrolijk aan het spelen met wat hij tegenkwam. Wanneer hij mij in de deuropening ziet staan is zijn reactie meestel: "Kijk mam, gevonden! Ik ga opruimen hoor, maar eerst nog even hiermee spelen.
"Dat was niet de afspraak" zeg ik dan meestal.... en ik maak een begin met het sorteren van zijn speelgoed..... Als er eenmaal een begin is gemaakt, gaat het meestal goed en maakt hij het opruimen zelf af.

Nog een voorbeeld:
Tot voor kort vroeg ik vriendelijk aan mijn zoon voordat we de deur uit gingen en voor het slapen gaan of hij nog moest plassen. Het antwoord was steevast "Nee" om vervolgens na 5 minuten in de winkel te moeten plassen of na 10 minuten zijn bed weer uit te komen omdat hij nog moest plassen.
Inmiddels ben ik zover dat ook dit in opdracht vorm gaat....
Voordat we de deur uit gaan en voor het slapen gaan zeg ik tegenwoordig:
"Zo.... jij gaat nu eerst nog even plassen" en hij gaat!

Het lijkt simpel dit geven van opdrachten, maar ik vind het een hele onprettige manier van communiceren... Het past zo niet bij mij. Over alles moet ik nadenken en geloof me... het gaat nog regelmatig verkeerd. Gelukkig heb ik hier een manier voor gevonden om dit heel snel op te lossen.
Wanneer ik een "verkeerde" vraagstelling heb geformuleerd waarop ik weerstand krijg van mijn kind of geen respons, zeg ik gewoon: "Oke... dan zeg ik het nu anders.... Je gaat nu.... of je moet nu ... of ik wil dat je nu....."

Werkt prima!



Geen opmerkingen:

Een reactie posten