Verzamelen

Soms is het een beetje lastig om te bepalen waar het "kind zijn" eindigt en de "#Asperger" begint. Zo zijn er bijvoorbeeld zo veel kinderen die van alles sparen, steentjes en takjes mee naar huis nemen, postzegels verzamelen of iets anders.
Toch heb ik het idee dat mijn zoon daar anders in is.... Hij spaart werkelijk alles!
#Postzegels, capjes van #spuitbussen, lipjes van blikjes drinken, #stenen, #schelpen, #munten, #hulzen, #pokemon kaarten, #voetbalplaatjes.... je kunt het zo gek niet bedenken. Als hij ergens 1 of meer van vindt of krijgt, moet het meteen gespaard worden.
Zo goed en zo kwaad als het kan, wordt het gesorteerd in mappen, opbergdozen of bakjes. Het liefst stalt hij alles uit op planken in zijn kamer, maar dan is er geen ruimte meer voor zijn speelgoed. De afspraak is dus: als je iets spaart moet je het bij elkaar houden.

We wonen vlakbij het strand, wat een ideale vindplek is voor allerlei schatten. Als we niet oppassen, komt hij met zijn zakken vol bodemvondsten thuis. Omdat we vaak naar het strand gaan of in de duinen lopen, liep het al snel uit de hand met de verzameling schelpen en stenen. De afspraak is nu dat hij steeds 1 item naar keuze mee mag nemen van het strand. Het maken van de keuze wil nog wel eens lastig zijn en regelmatig vind ik na thuiskomst dan ook meerdere items die hij in zijn jaszak heeft laten glijden. Soms knijpen we een oogje toe en soms geeft hij zelf al aan dat hij "die dan wel weggooit", omdat je aan gemaakte afspraken nu eenmaal niet kunt tornen. De enige uitzondering is, op verzoek van mijn partner, wanneer er met de metaaldetector gezocht wordt naar hulzen. Deze mogen allemaal mee naar huis, waar ze schoongemaakt, opgepoetst en uitgestald worden.

Het heeft zo zijn voordelen om af en toe eens in de wereld van mijn zoon te stappen. Je krijgt er een andere kijk van, zeg maar.... Het maakt de wereld bijzonder, want wanneer je oog hebt voor detail, dan gaat er een hele nieuwe wereld open. Wandelend door het park kun je in gedachten verzonken raken, maar in de wereld van mijn zoon is elk grassprietje er een. Elk steentje, vogeltje, gevallen takje en bloemetje bijzonder. Elk met een eigen verhaal en soms moet je dan een takje in je jaszak stoppen, maar als je een "glimmertje" vindt, een kraaltje van een kettinkje bijvoorbeeld of een oorbel, dan moet je dat al zeker niet laten liggen.

Laatst ontdekte ik bij het opruimen van zijn slaapkamer dat de puzzelstukjes van een legpuzzel in een andere doos waren opgeruimd dan waar zij in hoorden. Onder zijn bed vond ik de oorspronkelijk doos van de puzzel. Toen ik die openmaakte vond ik eerst een opgevouwen papier dat over de inhoud heen was gelegd. Onder het papier lagen de schatten die hij bij het buitenspelen gevonden moet hebben.... steentjes, takjes, glimmertjes, gekleurde papiertjes. Ik moet zeggen: heel creatief bedacht.

Ook de spaarakties van de diverse supermarkten vallen overigens altijd in goede aarde!
Hij heeft geen rust tot alles compleet is. Dagelijks wordt er dan geteld hoeveel er zijn en hoeveel er nog moeten. Wat mij al jaren geleden opviel, is dat hij dit ook uit zijn hoofd leert. Hij weet precies welke nog ontbreken. Dit kan gaan om de nummers van de voetbalplaatjes, maar bij de spaaraktie van de dierenplaatjes, wist hij de dieren die ontbraken bij naam te noemen (terwijl dat toch vaak niet alledaagse dieren waren). Gelukkig zijn er altijd vrienden, familie en kennissen die meehelpen met sparen, want de collectie moet natuurlijk wel compleet zijn.... anders hebben we drama in huis.
Iets waarvan ik zeker ben dat anders is aan mijn zoon, is dat de volgespaarde albums hier nog regelmatig tevoorschijn gehaald worden. Waar een "gewoon" kind het boek compleet spaart om er vervolgens nooit meer naar om te kijken, worden hier de albums nog regelmatig bewonderd, waarbij dan opmerkingen geplaatst worden als "Weet je nog mam, dat ik op het laatst nog die en die kaart kon ruilen met iemand om de collectie compleet te maken?" Mam weet dat niet meer precies, maar mijn zoon wel!

Bijten

Een vervelende bijkomstigheid van #autisme is dat velen #tics ontwikkelen. Dit kan van heel onschuldig naar iets heel vervelends uitlopen.
Mijn zoon heeft bijvoorbeeld een bijttic. Het duurde even voordat ik dit in de gaten had, maar echt... hij bijt overal op.
Kleding is zijn favoriet. Mouwen van truien en boorden van shirtjes. Overal zitten gaten in. Ik heb al van alles geprobeerd om hem er van af te brengen, maar het helpt niet. Ik heb hem zelfs een keer een kleding uit zijn eigen spaarpot laten betalen (omdat ik daarmee gedreigd had en ik consequent wilde zijn). Veel indruk heeft dat blijkbaar niet gemaakt, want binnen de kortste keer zat ook daar weer een gat in. Het is wel iets dat altijd voor handen is, want het maakt hem niet uit of het een trui, een pyama of een sjaal is. Overal zitten gaten in. De oplossing is in eerste instantie om de mouwen om te dubbelen, wanneer er een gat in een mouw zit. Bij een boordje van de hals wordt het wat lastiger.... er gaat dus aardig wat kleding doorheen bij meneer. We hebben hem geprobeerd aan te laten geven waarom hij bijt, maar dat kan hij natuurlijk helemaal geen antwoord op geven. Het is altijd achteraf dat hij het zich realiseert.

Nu is kleding misschien nog niet eens het ergste waar je op kunt bijten. Mijn zoon bijt, zoals ik al zei, op alles. Zijn vinger- en #teennagels vindt hij ook lekker om op te bijten. Ik heb jarenlang geen nagels hoeven te knippen. Ook hier hebben we van alles geprobeerd om hem tegen te houden. Vieze nagellak erop gesmeerd met de mededeling dat hij zou gaan overgeven als hij dan nog zou bijten.... en gewoon doorbijten he! Met vervolgens de mededeling dat hij er helemaal niet misselijk van werd.
Nu wil het toeval dat ik voetreflextherapeut ben en heel veel voeten van dichtbij ziet. Ik heb ook een boek, waarin allerlei aandoeningen van voeten staan met duidelijke afbeeldingen. Ik heb een paar plaatjes uit het boek laten zien en vertelt dat je van het bijten op je teennagels echt heel ziek kunt worden en dat je voeten er dan ook heel vreemd uit gaan zien.... En hoera! Het heeft gewerkt (gedeeltelijk). Ik heb inmiddels al 2x zijn teennagels mogen knippen, die hij mij vol trotst toonde.... "maar tja mam, die ene kon ik echt niet laten zitten...".

Dan hebben we thuis ook nog de kwestie van het bed. Mijn zoon slaapt in een half-hoogslaper van hout. Je zult het niet geloven.... de rand van zijn houten bed is afgekloven! Hij heeft er gewoon letterlijk zijn tanden in gezet!

Ook hierbij kan hij niet aangeven waarom... wel wanneer. Namelijk voordat hij gaat slapen.
Ik kan me voorstellen dat hij 's avonds bang is om alleen te zijn (ook al klaagt hij hier niet over). Hij kan het niet verwoorden en hij kan het niet verklaren, maar ondertussen doet hij het wel. Ik heb al zitten denken om misschien een ijzeren bed voor hem aan te schaffen... dat lijkt me namelijk een stuk lastiger om aan te knagen, maar wanneer hij dat gaat proberen, is het nog minder voor zijn tanden ;-).





Potloden, pennen en viltstiften zijn uiteraard ook niet veilig voor de tanden van mijn zoon. Op school wordt er geschreven met dure #Stabilo pennen. Ze hebben er vorig jaar allemaal eentje gekregen, waar ze de rest van de schoolcarriere mee mogen doen. De pennen zijn immers navulbaar. Mocht je eerder aan een nieuwe toe zijn, dan word je als ouder geacht om ze zelf aan te schaffen.
Vorig jaar zijn er 3 Stabilo pennen opgegeten. Dit schooljaar zijn we al aan nummer 2 bezig.

En zo ontdek ik steeds meer dingen, waarvan ik dacht dat ze niet eetbaar waren, maar waar mijn zoon toch anders over lijkt te denken......

 

Toetsweek

Hoera!
Het is toetsweek op school.
En toetsweek betekent dat het anders gaat dan anders.
En als het anders is dan anders, dan gaat het mis.
Zeker als er ook nog vermeld wordt dat het belangrijk is, dat je moet presteren en dat het allemaal mee gaat tellen voor de eindbeoordeling in groep 8 (mijn zoon zit nu in groep 6).
De tweede dag van deze week werd ik al op het matje geroepen door de juf:
"Of er iets bijzonders is met mijn zoon, want hij had een hele lage score op zijn eerste toets... en hij is toch #hoogbegaafd?"
Tja juf, wat denkt u zelf... het is TOETSWEEK en mijn zoon heeft #Asperger. Dat heeft naast zijn hoge IQ ook nog wat andere neveneffecten.
Makkelijk optelsommetje lijkt me zo. Het is anders, dus geeft het stress.... het is belangrijk, dus geeft het nog meer stress. Hoeveel bijzonders wilt u het hebben?
De eerste toets mag in ieder geval over gedaan worden. De rest van de toetsen valt nog te bezien.

Al een week lang wordt er hier met deuren gesmeten en gestampvoet. Boos, mijn zoon is boos.
Er valt niet met hem te praten en op elke vraag krijg ik een onredelijk antwoord. Hij heeft buikpijn, hoofdpijn, eet slecht en wordt elke nacht badend in het zweet wakker....
Ik laat hem zo veel mogelijk zijn gang gaan en ga discussies uit te weg.

De 3e dag komt mijn zoon 's avonds huilend onder de douche vandaan.
"Ik ga niet meer naar school. Toetsen zijn stom en ik ga ze expres allemaal verpesten! Ze hoeven niet te weten hoe slim ik ben! En de juf is ook stom. De juf is stom, omdat ze zegt dat ik een toets over moet doen. Nou, als ik een toets niet goed heb gemaakt, dan betekent dat dat ik het niet kan en dat ik stom ben. Alles is stom en ik ga nog liever dood dan dat ik de toets over ga maken."

Dat was de doorbraak waar ik op had gewacht.... Huilen, want huilen betekent dat we bij het gevoel aangekomen zijn en daar kan ik met hem praten. Troosten... zeggen dat het niet uitmaakt en ja... toetsen zijn stom! Maar toetsen zijn wel nodig om te weten wat een kind kan en daarom zijn toetsen belangrijk en daarom moet je je best doen. Want als je niet je best doet op een toets en laat zien  wat je wel kunt, dan krijg je stomme werkjes in de klas. Sommen die te makkelijk zijn, boeken die te kinderachtig zijn. Je kunt maar beter laten zien wat je weet met zo'n toets, want als je goed je best doet, dan mag je moeilijkere sommen maken en hele spannende boeken lezen.... Maar alleen als je hebt laten zien bij de toets dat je goed kunt rekenen en dat je goed kunt lezen en dat je het begrijpt.

"Echt mam?"

Echt kind.....

"Nou, dan moet ik misschien toch die ene toets maar overdoen, want ik denk dat ik het wel beter kan!
Mag ik nu op de computer?"

Bedankt #Cito!

Intuitie

Wat ik gemerkt heb in de afgelopen jaren is dat ik heel veel op mijn gevoel heb gedaan met betrekking tot het opvoeden van mijn zoon. Nu kun je natuurlijk zeggen dat alle moeders dat doen, maar ik kan je wel vertellen dat het voor de moeder van een kind met #autisme anders is.
Gevoel en gevoelens zijn voor een kind met autisme namelijk totaal abracadabra.... Dan is het wel fijn dat je als moeder gevoel en gevoelens wel hebt en herkent en kan benoemen, maar het maakt het wel een beetje lastig. Gevoel en gevoelens worden vaak totaal misplaatst gebruikt en uitvergroot of onderschat. Het is voor mij als moeder dus continu kijken, observeren, luisteren, inschatten en vertrouwen op mijn intuitie.

Als ik terugdenk aan de afgelopen jaren zijn er zoveel momenten geweest dat ik op mijn #intuitie heb moeten varen.... en dat gevoel bleek altijd juist.

Mijn zoontje heeft veel gehuild als baby. Soms leek hij echt ontroostbaar. Het vreemde was dat het slapen 's nachts eigenlijk altijd wel goed ging, de huilbuien waren overdag. Op een avond... ik denk dat hij ongeveer een maand of 9 was.... was het huilen anders en op een ander tijdstip. Hij had koorts, maar was verder niet ziek (niet verkouden, geen vreemde ontlasting, geen uitslag). Plotseling kreeg ik de ingeving dat hij misschien wel eens blaasontsteking kon hebben. Een gevoel.... een voorgevoel....
Ik heb mijn zoontje opgepakt en ben naar de huisartsenpost gereden, waar ik mijn vermoeden meldde. Er werd vreemd naar mij gekeken en men wilde mij naar huis sturen. Blaasontsteking komt nauwelijks voor bij baby's en nog minder vaak bij jongetjes. Ik heb echter aangedrongen op een onderzoek en wat bleek: blaasontsteking!

Vorig jaar was hij gevallen met buitenspelen.... Ik vertrouwde het niet helemaal, maar hij gaf aan dat het prima ging. Pas de volgende dag zag ik dat hij zijn rechterarm ontlastte en ben ik alsnog met hem naar het ziekenhuis gegaan om een foto te laten maken: twijgbreukje in zijn pols.

Ik mijn beleving is het zo dat zowel gevoel in de vorm van emoties als lijfelijk totaal misplaatst worden door mijn zoon. Het is altijd gokken in hoeverre hij aangeeft wat hij nou echt voelt.
Vlak voor de vakantie heb ik geholpen op school bij een buitenlesje. Aan het eind van de les struikelde mijn zoon en viel hij. Brullen.... krijsen.... alsof hij beide benen had gebroken. En het zag er heel onschuldig uit. Weer heb ik op mijn intuitie moeten varen.... Ik heb hem overeind getrokken en de aandacht gegeven die hij graag wilde. Binnen 5 minuten was er niets meer aan de hand. Een schaafje op zijn knie, dat was het.

Voor wat betreft de emotionele beleving van mijn kind is het ongeveer hetzelfde verhaal, maar emotie zijn lastig. Ook voor een volwassene. Er zijn zoveel emoties die in een verschillende context verschillend gebruikt worden. En wat nou als je niet zo goed weet welke emotie bij welk gevoel hoort? Als je boos wordt als je bang bent, als je boos wordt als je nerveus bent, als je boos wordt wanneer je ontvreden bent, of onzeker.... Bij mijn zoon lijkt het soms alsof "boos" de enige manier is om zich te uiten. Het is hier een continu zoeken naar wat nu de achterliggende oorzaak is van zijn boosheid. Wanneer ik niet snel genoeg in de gaten heb wat de oorzaak is, komt het nogal eens voor dat hier in huis het een en ander sneuvelt. Het komt dan dus weer aan op mijn intuitie om te benoemen wat de oorzaak van de boosheid is.... Oorzaak gevonden? Dan kan het "probleem" aangepakt worden.
Het is voor mij inmiddels bijna een vanzelfsprekendheid geworden om problemen op te sporen en te benoemen. Als de emotie een naam heeft, dan kan ik het uitleggen. Dit wil echter niet zeggen dat bij een volgende soortgelijke situatie de emotie door mijn zoon herkent wordt.... Opnieuw zal hij eerst boos zijn, waarna het hele proces weer opnieuw kan beginnen.  

Intuitie .... voor mij een vanzelfsprekendheid aan het worden.... voor mijn zoon zal dat het helaas nooit zijn.

Direct communiceren

Ik krijg vaak te horen van mensen dat ik zo streng ben voor mijn kind.
Ik ben niet streng... Ik ben direct en ik ben zo veel mogelijk consequent.
In de loop van de jaren heb ik namelijk ondervonden dat dat het beste werkt en gemerkt dat iets vriendelijk vragen zinloos is om iets van mijn kind gedaan te krijgen...
Een directe opdracht geven wel.... Iets beloven en vervolgens niet doen, werkt ook niet... Dus maak ik geen beloftes die ik niet waar kan maken. Een beloofde straf wordt altijd gegeven als dat nodig is en een beloofde beloning ook, wanneer dat verdiend wordt.

We hebben door de dag een strak schema, waarvan ik zo min mogelijk probeer af te wijken. De tijden voor opstaan en naar bed gaan staan vast. Wat er daartussen gebeurt .... min of meer ook.
Mijn kind is wel zover dat hij begrijpt dat een weekend een ander schema heeft dan een schooldag... De vakantieperiodes zijn moeilijker te plaatsen.
Wanneer ik van te voren weet dat een dag anders zal lopen dan hij gewend is, probeer ik dat van te voren aan te geven. Bespreken, uitleggen wat er anders is en wat er verwacht wordt. Timing is moeilijk daarin. Te ver van te voren, onthoudt hij niet... te kort van te voren geeft stress. Stress uit zich normaliter hier in huis met woede-aanvallen. Niet zomaar even een beetje boos.... soms wel een uur.... woest.... alles wat voor handen is gaat eraan.... het maakt niet uit wat het is.... en daarna.... huilen en spijt (maar dat is een hoofdstuk apart).

Goed... hoe duidelijk, hoe beter, hoe directer, hoe duidelijker.
Inmiddels heb ik door het lezen van boeken over Asperger begrepen dat dit de enige juiste aanpak is en een vorm van communicatie die begrepen wordt. Niet paaien en aardig doen. Niet vriendelijk verzoeken, maar opdrachten geven. Het lijkt heel simpel, maar voor een zeer sociaal ingesteld iemand als ik, is dat echt iets waar ik moeite voor moet doen en over na moet denken.

Ik zal een paar voorbeelden geven:
Wanneer je aan een "normaal" kind de vraag stelt "Zou je je kamer even op willen ruimen?"
Krijg je vermoedelijk bevestiging of weerstand, maar vervolgens gaat het wel gebeuren.

Wanneer ik mijn kind de vraag stel: "Zou je je kamer even op willen ruimen?", gaat dit als volgt:

"Ja hoor mam..." en daarna gaat hij onverstoord verder met waar hij op dat moment mee bezig is en blijft zijn kamer zoals ie is.

Hetvolgende gaat er namelijk mis in deze communicatie:
Ik vraag hem of hij iets wil doen.... Natuurlijk wil hij dat maar....
Ten eerste weet hij niet hoe. Hij heeft geen overzicht en geen idee waar hij moet beginnen met opruimen, dus laat hij het voor wat het is.
Vervolgens zeg ik er niet bij "wanneer" hij dat moet gaan doen.... Er zit totaal geen duidelijkheid over tijdsplanning in deze vraagstelling. Een sociaal begaafd iemand zou begrijpen dat het vriendelijk gevraagd wordt, maar eigenlijk een opdracht is die gegeven wordt. Voor iemand met Asperger is het gewoon een vraag waar je een antwoord op kunt geven, maar waaraan geen opdracht verbonden is.

Wanneer ik dus wil dat mijn zoon zijn kamer op gaat ruimen, gaat dat als volgt:
"Ik vind het nogal rommelig op je kamer.... ik wil dat je nu op gaat ruimen".
Vervolgens vertrekt mijn zoon naar zijn kamer en pakt iets op wat zijn aandacht trekt. Wanneer ik na 10 minuten ga kijken, is er nog steeds niets opgeruimd en is hij vrolijk aan het spelen met wat hij tegenkwam. Wanneer hij mij in de deuropening ziet staan is zijn reactie meestel: "Kijk mam, gevonden! Ik ga opruimen hoor, maar eerst nog even hiermee spelen.
"Dat was niet de afspraak" zeg ik dan meestal.... en ik maak een begin met het sorteren van zijn speelgoed..... Als er eenmaal een begin is gemaakt, gaat het meestal goed en maakt hij het opruimen zelf af.

Nog een voorbeeld:
Tot voor kort vroeg ik vriendelijk aan mijn zoon voordat we de deur uit gingen en voor het slapen gaan of hij nog moest plassen. Het antwoord was steevast "Nee" om vervolgens na 5 minuten in de winkel te moeten plassen of na 10 minuten zijn bed weer uit te komen omdat hij nog moest plassen.
Inmiddels ben ik zover dat ook dit in opdracht vorm gaat....
Voordat we de deur uit gaan en voor het slapen gaan zeg ik tegenwoordig:
"Zo.... jij gaat nu eerst nog even plassen" en hij gaat!

Het lijkt simpel dit geven van opdrachten, maar ik vind het een hele onprettige manier van communiceren... Het past zo niet bij mij. Over alles moet ik nadenken en geloof me... het gaat nog regelmatig verkeerd. Gelukkig heb ik hier een manier voor gevonden om dit heel snel op te lossen.
Wanneer ik een "verkeerde" vraagstelling heb geformuleerd waarop ik weerstand krijg van mijn kind of geen respons, zeg ik gewoon: "Oke... dan zeg ik het nu anders.... Je gaat nu.... of je moet nu ... of ik wil dat je nu....."

Werkt prima!

Meltdown....

En zo komt het dat mijn puzzelstukjes voor wat betreft mijn zoon steeds meer op zijn plek vallen.
Ik heb me de afgelopen weken aardig in zitten lezen. Ben lid geworden van communities over Asperger en ik LEER! Ik leer steeds meer hoe de wereld van mijn kind eruit ziet en probeer over zijn schouder mee te kijken en me in te leven in zijn gedachtenwereld.
Het wordt ondertussen zo druk in mijn eigen hoofd dat ik heb besloten om het op te gaan schrijven. Mijn ervaringen... mijn inzichten.... mijn wijsheid.

Ik schrijf het ook in de hoop er andere mensen mee te kunnen helpen. Ik merk dat ik iets heb aan het lezen van de ervaringen van anderen.... dus waarom niet andersom.

Vorige week heb ik op fb een stukje gelezen van een jongen met Asperger die in de bus zat en een zogeheten "Meltdown" kreeg. Ik had er nog nooit van gehoord en was benieuwd wat daarmee nu eigenlijk wordt bedoelt.

Mensen met Asperger hebben vaak moeite met publieke omgevingen en het kan ze gewoonweg te veel worden. De jongen beschreef hoe hij zich voelde toen de bus langzaam volstroomde met medepassagiers.... hij kreeg de zogeheten "meltdown". Uiteindelijk werd het gewoon zwart voor zijn ogen .... niets kwam meer binnen. Gierende angst.... Ik vond het een verdrietig verhaal.

Nu wil het dat ik gisterenmiddag (zoals elke dinsdag) met mijn zoontje naar psychoog moest.
We gaan meestal met de bus, dus ook gisteren. De heenweg ging prima, niets aan de hand.

Op de terugweg was de bus al behoorlijk vol toen wij instapten. Gelukkig waren er nog 2 plekjes naast elkaar beschikbaar, dus, nadat ik een oudere man eerst onze zitplaatsen had aangeboden, maar deze zei dat hij er de volgende halte al uit moest, lieten wij ons neerploffen in de bus.

Mijn zoon hield zijn rugzak op zijn rug. Leek mij niet lekker zitten, maar hij vond het prima....

De volgende 2 haltes kwamen er steeds meer mensen in de bus (er gingen er meer in dat eruit gingen). Mijn zoon werd steeds stiller .... terwijl hij anders altijd vrolijk zit te kletsen in de bus.

"Mam.... kunnen we misschien een halte eerder uitstappen en dan gaan lopen?"
 Dus ik: "Natuurlijk schat... als jij een stukje wilt lopen, doen we dat".

(Mijn kwartje viel nog niet).

Volgende halte... nog drukker in de bus.....
"Mam... kunnen we de volgende halte er misschien uit? Het wordt steeds drukker in de bus en ik voel me niet zo fijn daarbij...."

Ik denk aan de schrijver over de meltdown.... kijk naar mijn kind en zie dat hij witjes is om zijn neusje.... Langzaam valt mijn kwartje.....

"Schatje... het is nog heel ver lopen vanaf hier....."
"Mam, gaan we dan wel de ene halte eerder uit de bus als het zo druk blijft?"
"Ja schatje, dat doen we".

De op een na laatste halte voordat wij eruit moeten is bij een school.
Er staan een heleboel kinderen te wachten op de bus.....

"Mam.... kunnen we....?"
"Ja lieffie... we gaan.... lopen...."

Ik zie mijn kind de bus uit struikelen en zelf check ik snel 2x uit. Eenmaal buiten haalt hij opgelucht adem! Tijdens het lopen trekt zijn kleur langzaam bij. Hij geeft aan dat hij helemaal draaierig werd in zijn hoofd tijdens de busrit. Zoveel mensen... zoveel geuren... zoveel geluiden....
Het had niet langer moeten duren.....

Fijn toch dat ik al van iemand anders had gelezen hoe iemand met Asperger zich kan voelen in een drukke bus. Eerder zou ik gezegd hebben dat hij zich niet aan moet stellen en gewoon zijn blijven zitten tot ons eindpunt..... Nu kon ik het begrijpen.... en mezelf een schouderklopje geven voor mijn adequate handeling.....

De wandeling naar huis was heerlijk!

Het is Asperger

20 december 2013

De diagnose

En dan valt het doek...

De diagnose is gesteld...
Intens verdriet en tegelijkertijd opluchting.
De puzzelstukje vallen op zijn plaats.
Ik ben niet gek!
Ik heb het wel goed gezien.
Ik wist het, ik weet het...
Maar nu?
Tranen blijven komen... ik kan ze niet stoppen.
Mijn kind leeft in een wereld die hij niet begrijpt....
En nu aan mij de taak om dit aan de wereld uit te leggen
en de wereld voor mijn kind begrijpelijker te maken.

Het is geen onwil, hij is niet dwars, hij is niet koppig!
Hij is uniek in zijn eigen zijn.
Hij wil wel, maar hij weet niet hoe.
Als je boos wordt, omdat je bang bent, maar dit uit kunt leggen.
Als je heel graag aandacht wilt, maar niet weet hoe je dat op een gepaste
en gedoseerde manier kunt vragen.
Als je over een sociale situatie 6x na moet denken en het dan nog verkeerd doet,
terwijl je een moeilijke rekensom in no-time oplost.
Als je de dagelijkse dingen niet kunt onthouden
En in paniek raakt als het anders gaat dan anders.
Als je het zo graag goed wilt doen, maar niet kunt aanvoelen dat de ene situatie niet de andere is.
Als je steeds gecorrigeerd wordt, terwijl het enige dat je graag wilt een complimentje is....
Dan heb je het moeilijk en dan is de wereld om je heen moeilijk te bevatten.

Ruim 4 jaar heb ik erover gedaan om de juiste diagnose te krijgen.
Niet voor het stickertje, maar voor mijn gemoedsrust en een juiste aanpak.
Om te weten dat ik op de goede weg ben en bij te kunnen sturen waar dat kan.
Om het maximale uit zijn leven te halen en het voor hem zo aangenaam mogelijk te maken.
Om te weten wat ik kan verwachten, zodat we de plank niet misslaan.
Maar vooral omdat ik van hem hou.

Het is niet iets waar hij overheen zal groeien....
Het is niet iets wat vanzelf wel weer over gaat.
Het is niet iets waar je een pilletje voor kunt slikken en dat het dan weg is.

Het is Asperger.... en nu?